(overgenomen van rumoer)
Op 7 maart kondigt de Italiaanse regering drastische maatregelen aan om de verspreiding van het Covid-19 (of Corona) virus in te perken. Niet enkele regio’s in het land gelden als “rode zones”, maar het hele territorium van de Italiaanse staat gaat op slot. Het sociale leven wordt ernstig verstikt, en de gevolgen van alle maatregelen beïnvloeden vrijwel elk aspect van het dagelijks leven. Deze tekst over de huidige situatie verscheen in Lecce, Italië.
Er is niets nieuws aan de situatie dat ons sociale leven op een afstand plaatsvindt. Mensen worden al een lange tijd ervan overtuigd dat de beste manier om met elkaar te communiceren en tot elkaar te verhouden via een apparaat is. Prothesen van de mens, de smartphone en zijn gelijken, hebben verandering gebracht in de manier van samenzijn, geïnformeerd zijn, leren, communiceren, schrijven en lezen.
De volgende stap is de robotisering van het leven, techniek die doordringt tot elke plek, elk aspect van het dagelijks leven. Een overwinning op de natuur en het natuurlijke door artificiële wezens en plaatsen. Zo’n scenario heeft geen sociaal leven nodig, het heeft geen relaties, gevoelens of gedachtes nodig, maar enkel orde, discipline, regulatie en machines. Misschien proberen de machthebbers een stap vooruit te zetten en een gezondheidsprobleem, het verspreiden van een virus, te gebruiken om de bevolking in ieder geval in kleinere, makkelijker
controleerbare groepen op te delen, de rest zorgt dan voor zichzelf. Dit doet denken aan science fiction, maar staten hebben eeuwenoude instrumenten om te gebruiken zonder toevlucht te hoeven zoeken in het onbekende en fictieve.
De sociale afstand, opgelegd door wetten die kussen en knuffels verbieden en de meeste sociale activiteiten onderdrukken, doet denken aan noodtoestanden waarin sociale regels worden opgelegd en moeten worden gehoorzaamd om niet aangeklaagd of opgepakt te worden. Het instellen van rode zones en checkpoints, inperking van vrijheid van verkeer, verplichte thuis-isolatie, gecontroleerd door de politie, voor mensen uit gebieden die als besmet beschouwd worden, en bovenal het verbod op samenkomt, dat wil zeggen openbare bijeenkomsten, zijn het politionele management van een gezondheidsprobleem. Het is niet verrassend dat in de tien door de Italiaanse staat aanbevolen regels om de verspreiding van het virus te voorkomen, gezegd wordt als eerste de militaire politie (carabinieri) te contacteren in geval van koorts.
Maar noodtoestanden zijn ook de maatregelen gegeven voor situaties van strijd of opstand, zoals recent in Chili gebeurde. De Staat besluit bij wet dat burgers haar bezit zijn en kan zich naar eigen inzicht ook weer van ze ontdoen.
Noodtoestanden worden niet opgelegd voor gezondheidsredenen of het welzijn van de bevolking, maar om regels te doen internaliseren, om discipline bij te brengen. En inderdaad, de zekerste manier om gehoorzaamheid te verkrijgen is het verspreiden van terreur, angst. Creëer angst en paniek, terwijl je voortdurend data onthult en alles sensationeel en uitzonderlijk maakt. Angst zaaien is zowel een praktijk van oorlog en marteling, als van de overheid, en staten zijn hierin gespecialiseerd. Oorlog is sterk terug in de mode gekomen na hier vele jaren uit verwijderd en uitgesloten te zijn geweest. Vandaag is de oorlog hier, inderdaad overal. Staatshoofden verklaren de oorlog aan een enigszins enkelvoudige vijand, een virus, maar hun echte tegenstander of doelwit is niet dat, het zijn hun eigen onderdanen.
Daarom is dat wat het op het spel staat, mogelijk het belangrijkste, het levend houden van kritisch denken zonder iets te bagatelliseren. Na, hand in hand met de economie, de natuur geïndustrialiseerd en verwoest te hebben, en onze gedachtes verdord te hebben, worden gevoelens nu ook uitgesloten. Geen kussen, geen knuffels.
Hoe dan ook, als de machthebbers ons er totaal afhankelijk van willen, als de staat het sociale en deels ook het economische leven stop zet, betekent dat dat we de staat niet nodig hebben. Dat we zelf onze initiatieven kunnen organiseren, onze vormen van educatie, onze economieën, onze vrije tijd. En ook in dit geval hoeven we niet naar science fiction uit te wijken, maar naar ervaringen, herinneringen, onze wil en moed.
De gevangen, strijdend in de Italiaanse gevangenissen, die deze noodtoestand levend begraven zou willen zien, tonen een manier. Dat het normale wordt onderbroken, inderdaad, maar dan door revolte.
Biblioteca Anarchica Disordine, Lecce
disordine@riseup.net