(overgenomen van rumoer)
Op een bijzonder chaotische vrijdagmiddag huldigde Piñera de landelijke kettingreactie op de pandemie in. Sinds begin maart is de angst voor het virus langzaam in het gesprek van de dag terechtgekomen: tussen de opgewonden terugkeer naar school die een replica (zoals een aardbeving) wil zijn van de opstand in oktober, de massale feministische demonstraties, de radicalisering van de reactionaire sectoren en de naderende volksraadpleging, neemt het virus een steeds belangrijkere positie in de dagelijkse gesprekken.
De internationale situatie is niet minder complex. Vorig jaar zag het begin van een nieuwe wereldwijde golf van opstanden tegen de kapitalistische normaliteit, en de veelal gemanipuleerde ‘institutionaliteit’ lijkt van alle kanten in te storten, waardoor er niet alleen ruimte overblijft voor opstandige creativiteit, maar ook (en nooit zo gemakkelijk te differentiëren) voor populisme en allerlei soorten fascisme.
De economie verliest al geruime tijd vaart, maar de handelsoorlog tussen twee afnemende machten, de gefabriceerde stijging van de olieprijs (voor de coronauitbraak) en de verlamming veroorzaakt door het coronavirus, zorgden voor de perfecte storm om de aandelenmarkt en zijn speculatieve wirwar te verlaten. Ficties in vrije val.
Het is in deze context dat de ziekte op ons grondgebied arriveert, met de uitzonderingstoestand (noodstoestand in Chili tijdens de opstanden in oktober) nog vers in ons geheugen. Het begint in de hogere klassen en we verheugen ons bijna voordat we bedenken dat zij niet de enigen zullen zijn die de gevolgen ervan ondervinden. De regering, altijd te laat, maakt haar maatregelen bekend. Ze zijn duidelijk niet genoeg en hun enige doel is het vrij verkeer van kapitaal te garanderen. Sommigen (degenen die op elke hoek samenzweringen zien) fluisteren dat het een strategie is om de volksraadpleging te annuleren, die blijkbaar zo gevaarlijk is. Maar we zijn duidelijk dat de intelligente fascistische stemmen goedkeuren en dat de incompetentie van de regering niet meer rechtvaardiging vereist dan haar eigen klassenbelangen.
We hebben echter ook gezien hoe de situatie zich heeft ontwikkeld in andere landen met een verder gevorderd stadium van infectie. Simulaties van opstand, stedelijke oorlogsvoering en absolute noodtoestanden zijn ingezet in de straten van China, Italië en andere delen van de wereld, met wisselend succes. De Chinese staat, beroemd om zijn repressieve capaciteit, concentreerde al zijn inspanningen op het inperken van “ground zero”, maar jongleerde om de economie draaiende te houden en liet zijn regionale regeringen vrij om de productie te hervatten en de quarantaine in stand te houden. Afgezien daarvan was het verreweg het land waarvan de quarantaine het meest efficiënt en effectief was (we noemen de Verenigde Staten niet, wiens openbare beleid is beperkt tot het bedekken van de oren en het luid schreeuwen).
De Italiaanse zaak valt vooral op door zijn weerstand tegen quarantainemaatregelen en het promoten van “sociale distantiëring”, een snode eufemisme dat verwijst naar zelf-isolatie, gedwongen precariteit in de werksfeer vermomd als “telewerken”, hamsteren van essentiële goederen, en de ontkenning van elke vorm van gemeenschap. Toen de gevangenen (die altijd overbevolkt en immuungecompromitteerd waren) geen bezoek meer mochten ontvangen, begon de grootste gevangenisopstand van deze eeuw: 27 gevangenissen werden overgenomen, veel mensen werden gedood, politie en gevangenispersoneel werden ontvoerd en honderden gevangenen ontsnapten.
Op Chileens grondgebied is de situatie onzeker. Recent geplunderde apotheken en supermarkten zullen door wijdverbreide paniek binnenkort geen voorraad meer hebben. Openbaar vervoer, sinds het begin van de opstand een permanent strijdtoneel, wordt straks net als de pest vermeden. De regering heeft al bijeenkomsten van meer dan 500 mensen verboden, maar inmiddels luistert iedereen die naar de regering luistert. Het leger, waarvan we aannemen dat ze hebben geweigerd opnieuw te vertrekken om de weinige legitimiteit die ze nog hebben te behouden en om hun privileges in een nieuwe grondwet te kunnen behouden, zal niet zo veel schaamte hebben als ze hun acties kunnen verbergen als volksgezondheid. De echte volksgezondheid daarentegen weegt minder dan een pakje cabrita’s (vertaling: een populaire popcornsnack). En we hebben geen idee wat er met de volksraadpleging zal gebeuren.
Als ergens anders de pandemie een proces van opstand was, lijkt de opstand hier een proces van pandemie en economische crisis te zijn geweest. Laten we de vlam van opstand levend houden en ons organiseren om te overleven.
We zullen nu enkele maatregelen schetsen die we als generalisatie waard achten, meer een inspiratie dan een programma:
– Plundering en georganiseerde herverdeling van basisgoederen
– Het gebruik van studentenhuizen als verzamelcentra, schuilplaatsen voor daklozen en natuurlijk straatvechters.
– De boycot van elke vorm van afstandswerk of studie, zodat de quarantaine een algemene staking wordt.
– De onmiddellijke vrijlating van alle gevangenen als centrale eis.
– Massa-ontduiking in privéklinieken, gratis medische zorg voor iedereen.
– Huurstaking, overname lege huizen.
De bivak is het beste masker!
Ontwijk het isolement van kapitaal!
Ontken immuniteit als politie-apparaat!
De crisis is een kans, hef je vuist op en val aan!